Άνθρωπος του Θεού δεν δηλώνεις αλλά φαίνεσαι….

Έχουμε κουραστεί από τους δήθεν. Από αυτούς που αυτοπροβάλλονται έστω και «ταπεινώ τω τρόπω». Αυτούς που πίσω από το χαμόγελο κρύβουν ακονισμένα για κατάκριση και «ιερές» μάχες δόντια .
Όλους αυτούς που χρησιμοποιούν την εκκλησία για να διαμορφώσουν ένα προφίλ πνευματικότητας ώστε να εξασφαλίσουν την αίσθηση δύναμης που δεν βρήκαν στο κόσμο.
Στην εκκλησία δεν σώζεται ο ισχυρός, ο τέλειος, ο καπάτσος, ο καταφερτζής, εκείνος που τα κατάφερε, που νίκησε, που εξυψώθηκε, αλλά εκείνος που ταπεινώθηκε, που πόνεσε, που δυσκολεύτηκε, που ταλαιπωρήθηκε, λαβώθηκε και στην αγάπη αναστήθηκε.

Η εκκλησία ανήκει στους ταπεινούς αυτού του κόσμου, σε αυτούς που ζουν στα αζήτητα της εξουσίας και της δύναμης. Των υπαρξιακά λαβωμένων, ψυχικά κουρελιασμένων, εκείνων που έγλειψαν τα πατώματα της προσωπικής τους μοναξιάς και οδύνης και αισθάνθηκαν την ολική απογύμνωση της υπάρξεως τους.

Κουραστήκαμε και πολλές φορές λυγίσαμε, κλάψαμε και πενθήσαμε για μια παραχάραξη και παραμόρφωση του εκκλησιαστικού ήθους και της χριστιανικής κατανόησης, που κρατά το περικάλυμμα της παραδόσεως και χάνει με υπαρξιακά εκκωφαντικό ήχο την ουσία της χριστιανικής ζωής.

Για όλους εκείνους που βαπτίζουν αρετές τα πάθη και τις κακίες τους. Αυτούς που ζουν την κατά Χριστώ ζωή με σκοπό και στόχο, δίχως αγάπη, έρωτα και ελευθερία. Που περιμένουν πάντα κάτι να πάρουν, που αισθάνονται ότι κάποιος πάντα τους χρωστά.
Δεν είναι χριστιανικά στήθη αυτά που μετρούν τι δίνουν και τι παίρνουν, μα εκείνα που αγαπούν δίχως να περιμένουν.
Δεν είναι χριστιανή ψυχή εκείνη που νιώθει αυτοδικαιωμένη και ναρκισσιστικά ολοκληρωμένη στην ζάλη της αρετής και της θρησκευτικής δικαίωσης της. 

Ο χριστιανός δεν είναι δικαιωμένος, αλλά αγαπητικά σωσμένος. Η σωτηρία του, είναι καρπός αγάπης, και όχι κατορθωμάτων. Αίσθηση και εμπειρία ότι κάποιος με αγαπάει πολύ κι ας έχω τα χάλια μου, κι ας είμαι αδύναμος και ας μην έχω τίποτε να καυχηθώ πέρα της αγάπης του Θεού.
Ο παράδεισος δεν είναι κατάκτηση αλλά δωρεά. Είναι καρπός σχέσης και όχι κατάκτηση ισχυρών και υψηλών θρησκευτικών επιδόσεων.
Δεν σώζομαι επειδή κάτι σπουδαίο έκανα, αλλά επειδή κάποιον αγάπησα και με αγάπησε.
Όσο και αν το δηλώσεις άνθρωπος του Θεού, δεν θα γίνεις, εάν η χαρά και η ειρήνη δεν κατακλείσουν την ύπαρξη σου. Ας κάνουμε όσες νηστείες θέλουμε, αγρυπνίες και προσευχές, ας έχουμε Γέροντα τον πιο γνωστό πνευματικό της ορθοδοξίας, ας βγάλουμε όσες φωτογραφίες θέλουμε με στάρετς και οσίους, η χάρις δεν θα έρθει εάν δεν σταματήσουμε να την ζητούμε με την εσωτερική αδιάγνωστη πολλές φορές σκοπιμότητα, να κτίσουμε την εικόνα μας, το αυτοειδωλό μας, το εγωιστικό θρησκευτικό προφίλ μας. Για να αισθανθούμε ότι κάτι καταφέραμε και κάποιοι είμαστε.

Η χάρις δεν εκβιάζεται, ούτε εξαγοράζεται, δωρίζεται και εκχέεται αγαπητικά στους ταπεινούς, αφανοίς, πληγωμένους και αγαπητικά στραμμένους προς τον Θεό. Εκείνους που απογυμνώθηκαν και ξαρματώθηκαν από όλες τις αυταπάτες του κόσμου, όλες τις δυνάμεις και εξουσίες, από όλα τα είδωλα ακόμη και το ίδιου τους του εαυτού.





παπά-Λίβυος

Διαβάστε Περισσότερα »

Αυτά είναι δικά σου και δεν πρέπει να αφήσεις κανένα να στα πάρει.

Τα σύμβολά μας τα έπιασαν βρώμικα χέρια, χέρια ψευτών, κλεφτών, φονιάδων.

Τους ύμνους μας τραγούδησαν άνθρωποι με μίσος στις φωνές τους. 

Τις ιδεολογίες μας τις πάτησαν και τις πέταξαν στα σκουπίδια κενόδοξα άπληστα πλασματάκια. 

Τον Κύριο τον Χριστό μας, τον λάσπωσαν και συνεχίζουν εως ακόμα.

Αγάπα τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου Είπε. Και εκείνοι έσφαξαν χιλιάδες στο όνομα Του.
Ο έχων δύο χιτώνες τον έναν να τον δίνει Είπε. Και αυτοί γεμίσανε με χρυσό τις αποθήκες τους.

Και τώρα.... αυτά τα σκοτεινά ανθρωπάκια...συνεχίζουν το έργο τους.

Είναι πάνω από το κεφάλι μας και χλευάζουν τις ιδεολογίες μας ως αποτυχημένες,

λεν  τους ύμνους μας  εθνικιστικούς, 

τα σύμβολά μας φασιστικά, 

την πίστη μας ... σκοταδισμό.

Όλοι αυτοί που πάνε να σε μπερδέψουν, 

και το άσπρο μαύρο πάνε να σου κάνουν.

Είναι οι ίδιοι και οι "πρόγονοι" τους που καπηλεύονται , ποδοπατούν, λοιδορούν και σπιλώνουν ανά τους αιώνες τα σύμβολά μας, τους ύμνους μας, τις ιδεολογίες μας, την  πίστη μας....

..Και περιμένουν σαν τα όρνεα πάνω από το κεφάλι σου, 

περιμένουν να χάσεις πλέον ότι σου έχει απομείνει για να σε αποτελειώσουν.

Τις αξίες σου, τις αρχές σου και την πίστη σου.

Αυτά όμως ανήκουν σε σένα και δεν πρέπει να αφήσεις κανέναν να στα πάρει.

Διαβάστε Περισσότερα »

Για όσα συμβαίνουν.

Αλίμονο στον κόσμο από τα σκάνδαλα. Γιατί είναι ανάγκη να έρθουν τα σκάνδαλα, όμως αλίμονο στον άνθρωπο μέσω του οποίου έρχεται το σκάνδαλο.

κατά Ματθαίον κεφ.18 6

Διαβάστε Περισσότερα »

για να μη χάσω τον εαυτό μου, πρέπει να γνωρίσω τον εαυτό μου

Δεν υπάρχει αμφιβολία, πως ο αιώνας που περνάμε είναι ένας αιώνας ακατανοησίας. Αν ήμουνα ιστορικός, θα τον ονόμαζα «Αιώνα του Βαβέλ». Oι άνθρωποι έχουν μπερδέψει το νόημα των λέξεων, που επί πολλούς αιώνες εξέφραζαν μιαν ορισμένη έννοια και δεν γίνεται πια να συνεννοηθούν.

Όλοι κουβαλάμε πέτρες για τον νέο πύργο της Βαβέλ, που είναι ο μηχανικός πολιτισμός μας. Μεγαλοφυής και θρασύς πολιτισμός, που χτίζει τον πύργο του ενάντια στο Θεό. Τον πύργο τον πελώριο και τρομερό, που είναι έτοιμος να σωριαστεί πάνω στα υπεροπτικά κεφάλια των κτητόρων του, και όλοι ακούμε από τώρα να τρίζουν τα ατσαλένια θεμέλια του.

Ζούμε σε μιαν εποχή φουρτουνιασμένη από γεγονότα, ιδέες και πράξεις αντιφατικές, που συνταράζουν την ανθρώπινη ψυχή και την γιομίζουν πότε με φρίκη και πότε με αυτοθαυμασμό. Η ζωή και ή ευτυχία των ανθρώπων είναι πια έρμαιο και παιχνίδι στα χέρια των φοβερών δυνάμεων, που ο ανθρώπινος νους αποσπά μια προς μια από το απέραντο μυστήριο της Δημιουργίας του Θεού, και στο τέλος τις εξαπολύει ενάντια στην ίδια του την ύπαρξη.

Μέσα σ' αυτή τη θύελλα του πνεύματος, του ατσαλιού και του αίματος, κάθε άτομο, όπως και κάθε έθνος, αγωνίζεται με όλα τα μέσα που διαθέτει να κρατηθεί όρθιο, να μη σαρωθεί από τον ανεμοστρόβιλο, να μην πέσει. Γιατί αλίμονο αν πέσει. Ξέρει τώρα πως από πάνω του θα περάσει ολόκληρη η αγέλη των έξαλλων ανθρώπων και των απάνθρωπων μηχανών, και θα τον λιώσει. Θα τον εξευτελίσει πρώτα ως το τελευταίο όριο της αντοχής του, και στο τέλος θα τον εξαφανίσει.

Όμως ένας άνθρωπος, ένας λαός, ένα έθνος, δεν εξαφανίζεται μονάχα με τη φωτιά και με το σίδερο. Δεν εξαφανίζεται μονάχα με το χάσιμο της ζωής του. Εξαφανίζεται πιο σίγουρα, πιο τελειωτικά με το χάσιμο της ψυχής του της ψυχής του της ατομικής, της ψυχής του της ομαδικής. Χάνω την ψυχή μου θα πει: χάνω την ουσιαστική μου ύπαρξη. Χάνω την αίσθηση της ατομικής μου τέλειας ψυχοπνευματικής σύνθεσης, που αποτελεί ένα μόριο από την μεγάλη, την πλατειά κοινωνική και εθνική σύνθεση, από την οποία αντλώ και ανανεώνω αδιάκοπα τα φυσιογνωμικά στοιχεία του πνεύματος μου και της ψυχής μου. Kαι αυτή η εθνική φυλετική ιδιομορφία της ψυχής μου είναι ακριβώς εκείνη που με εντάσσει φυσιολογικά μέσα στην πανανθρώπινη κοινωνική σύνθεση.

Αλλά για να μη χάσω τον εαυτό μου, πρέπει να γνωρίσω τον εαυτό μου. Το «γνώθι σαυτόν» είναι η πλουταρχική πηγή της γνώσεως. Αυτό λοιπόν πρέπει να είναι η βάση της γενικής παιδαγωγικής προσπάθειας Έθνους, του οποίου εντολοδόχος είναι το Kράτος και η Εκκλησία. Όργανα γι' αυτή την συνειδητοποίηση είvaι το Υπουργείο Παιδείας, ο Κλήρος, ο Τύπος, ο καλλιτέχνης που εκφράζει την εθνική ψυχή και ολόκληρη η τάξη των διανοουμένων, που είναι υπεύθυνη για την πνευματική συγκρότηση του λαού.

Για να γνωρίσουμε τον Ελληνικόν εαυτό μας, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τα στοιχεία, από τα οποία αποτελείται η ψυχοπνευματική μας προσωπικότητα. Από που ερχόμαστε. Πώς φτάσαμε να είμαστε εδώ που είμαστε. Ποιες είvαι oι δυνάμεις και οι αδυναμίες μας. Kαι που πηγαίνουμε. Κατά που μας οδηγεί η πολιτιστική ροπή, που κυβερνά τούτο το έθνος, αμετάκλητα, δίχως παρέκκλιση, επί τρεις χιλιάδες χρόνια.

Στρατής Μυριβήλης
απόσπασμα απο " Οι Παραδόσεις του γένους και η δύναμη της Βυζαντινής Μουσικής "
[Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ – Γ΄ ΕΚΔΟΣΗ]

Διαβάστε Περισσότερα »

το πολιτικό κήρυγμα του Χριστού

Το πρώτο πολιτικό και καίρια ανατρεπτικό κήρυγμα του Χριστού το έκαμε η Παναγία, ευθύς μετά τον Ευαγγελισμό, όταν επισκέφτηκε την εξαδέλφη της την Ελισάβετ:

«Αυτός που θα γεννηθεί από μένα, είπε, θα γκρεμίσει τους τυράννους από τους θρόνους και θ’ ανυψώσει τους ταπεινωμένους και καταφρονεμένους. Θα πάρει τα πλούτη απ’ τους πλουσίους και θα χορτάσει τους πεινασμένους».

Και Ασφαλώς πάμπολλα παρόμοια κηρύγματα, πριν εκατοντάδες χρόνια, είχαν κάνει οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης.

Παρόμοιο πολιτικό κήρυγμα, όπως είχαμε πει την προηγούμενη Κυριακή, έκαμαν και οι άγγελοι, για λογαριασμό του ανήμπορου να μιλήσει Χριστού, κατά τη γέννησή του. Με το «Δόξα εν υψίστοις Θεώ…». Όπου τόνισαν ότι σκοπός του ερχομού του Χριστού στη Γη, ήταν η δόξα του Θεού, αλλά και η «επί γης ειρήνη». Που, για να επικρατήσουν, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η «εν ανθρώποις ευδοκία». Η αγάπη, δηλαδή, η δικαιοσύνη και η αλληλοκατανόηση μεταξύ των ανθρώπων και των λαών.

Αλλά το πρώτο του πολιτικό κήρυγμα ο ίδιος ο Χριστός το έκαμε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Ναζαρέτ. Όπου διάβασε και ανέλυσε τη σχετική με το πρόσωπό του προφητεία του Ησαΐα: «Το Άγιο Πνεύμα, τους είπε, με έχρισε μεσσία. Και ήρθα να σας φέρω την καινούργια εποχή, που θα είναι αρεστή και αποδεκτή από το Θεό, αλλά και από τους ανθρώπους. Γιατί θα απαλλάξω τους φτωχούς από τη φτώχεια, τους αρρώστους απ’ την αρρώστια, τους αιχμάλωτους απ’ την αιχμαλωσία τους και όλους γενικά τους ανθρώπους απ’ την αμαρτία, που είναι η πηγή και η ρίζα όλων των ανθρώπινων προβλημάτων.

Και μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια κινήθηκε ο Χριστός σε όλη τη μετέπειτα δράση του και διδασκαλία. Αφού και τυφλούς και χωλούς και παράλυτους και πάσης φύσεως αρρώστους θεράπευσε! Ακόμη και νεκρούς ανέστησε. Και τους πεινασμένους στην έρημο χόρτασε! Και όλους αυτούς, που ανατρέπουν τη δικαιοσύνη και πρόνοια του Θεού, και καταπιέζουν και καταληστεύουν τους λαούς σφυροκόπησε και καταδίκασε ποικιλοτρόπως!

Αλλά και οι πρώτοι χριστιανοί, ακολουθώντας τον προσανατολισμό του Χριστού, είχαν εφαρμόσει καθεστώς κοινοκτημοσύνης! Και, όταν το καθεστώς αυτό διαταράχτηκε απ’ την ιδιοτέλεια κάποιων χριστιανών, οι απόστολοι υπέδειξαν την εκλογή των επτά διακόνων. Και μάλιστα με τα πλέον δημοκρατικά και καθαρά κριτήρια, που ήταν:

1. Να έχουν αυτοί, που θα εκλέγονταν, καλή φήμη. Έτσι ώστε να μη συμβαίνουν τα όσα συμβαίνουν στις μέρες μας. Όπου οι χριστιανοί, «ως πρόβατα επί σφαγήν» και ιδανικοί αυτόχειρες, ακολουθούν και εκλέγουν κλέφτες, απατεώνες και ληστάρχους…

2. Να έχουν οι εκλεγόμενοι γνώση του αντικειμένου, με το οποίο θα ασχοληθούν. Και να μην αναλαμβάνουν άσχετοι άνθρωποι αρμοδιότητες άσχετες με το γνωσιολογικό τους οπλοστάσιο. Και:

3. Οι εκλεκτοί να είναι φωτισμένοι από το Άγιο Πνεύμα. Που σημαίνει να ρυθμίζουν το βίο και την πολιτεία τη δική τους και της κοινωνίας σύμφωνα με την αλήθεια του Θεού. Και όχι να πολεμούν με όλους τους υποχθόνιους τρόπους κάθε μορφή δικαιοσύνης και κοινωνικής πρόνοιας. Όπως οι τωρινοί εκπρόσωποι της εταιρίας δολοφόνων του μισάνθρωπου σιωνισμού και του απάνθρωπου ναζισμού και των ντόπιων εντολοδόχων τους…

Αλλά και οι άγιοι της Εκκλησίας υποστήριξαν την κοινωνική δικαιοσύνη και κάποιοι μάλιστα θυσιάστηκαν για χάρη της. Όπως ο Χρυσόστομος και ο Πατροκοσμάς! Και πάμπολλοι άλλοι. Και ασφαλώς όλα αυτά και πάμπολλα άλλα, που θα μπορούσαν να ειπωθούν, δείχνουν ότι ο Χριστός δεν ήταν καθόλου απολίτικος και μονοφυσίτης. Που ασχολήθηκε, δήθεν, μόνο με τα, λεγόμενα, «πνευματικά» και «μεταφυσικά» θέματα. Λες και η κοινωνική δικαιοσύνη και πρόνοια δεν είναι θέματα πνευματικά! Αφού και στη Δευτέρα Παρουσία του θα δώσει απόλυτη, σχεδόν, προτεραιότητα στα γήινα και υλικά προβλήματα των ανθρώπων. Δεδομένου ότι έχει καθορίσει την επίλυση των επίγειων προβλημάτων ως βασικό κριτήριο, για την απώλεια ή την κατάκτηση της αιώνιας ζωής. Μια και στη Δευτέρα παρουσία του θα πει στους κρινόμενους τα-άμεσα συνδεδεμένα με τα επίγεια προβλήματα-καταλυτικά εκείνα λόγια: «Πείνασα, δίψασα, ήμουν φυλακισμένος, ξένος και άρρωστος και δεν με φροντίσατε»!…

Που σημαίνει ότι ο Χριστός ασχολήθηκε εξίσου με τα πνευματικά και με τα γήινα και υλικά προβλήματα των ανθρώπων. Απ’ τα οποία θέλησαν άρον-άρον να τον απομακρύνουν οι αρχιερείς, οι γραμματείς και οι φαρισαίοι της εποχής του, σταυρώνοντάς τον. Πράγμα που κάνουν και όλοι οι διαχρονικοί συνεχιστές του ολέθριου και δολοφονικού τους έργου. Σε βάρος όσων δεν κλείνουν τα μάτια τους και’ αυτιά τους και το στόμα τους μπροστά στο όργιο της καταλήστευσης και της καταδυνάστευσης των λαών.

Και, βέβαια, εκείνο, που απομένει σε όσους θέλουν, όχι μόνο να λέγονται, αλλά και να είναι πραγματικοί χριστιανοί, τώρα με την ανατολή του νέου χρόνου, είναι να επιλέξουν ανάμεσα στον δικαιοσύνη του Χριστού ή το ληστρικό καθεστώς των σιωνιστών και των ναζί και των ντόπιων εντολοδόχων τους…



παπα-Ηλίας

Διαβάστε Περισσότερα »